Composities van grote klasse
Het Philippe Lemm Trio moet op 18 februari bij Artishock een verpletterende indruk hebben gemaakt. Waarom? Omdat de muzikanten met een enorme intensiteit musiceerden en omdat er regelmatig subtiel werd gespeeld. Omdat het trio in vrijwel geen enkel opzicht doorsnee muziek ten gehore bracht. Geen routine, geen gemakzucht, geen automatische piloot! Omdat de eigen composities vrijwel zonder uitzondering getuigden van compositorisch talent. Dat is dan meteen een groot compliment voor drummer en bandleider Philippe Lemm die regelmatig het artistieke talent achter de compositie is. De composities waren van grote klasse. Uitzonderlijk! En verder? De bandleden waren bijzonder goed op elkaar ingespeeld. Hele stukken muziek leken strak gearrangeerd en toch was er veel ruimte voor improvisatie. Niemand had bladmuziek voor zich! Dit trio blinkt uit in sfeermuziek die weet te ontroeren. Pianist Sharik Hasan bespeelde op indrukwekkende wijze de piano én de melodica en drummer Lemm, die speels drumde, zette een enkele keer een piepklein xylofoontje in. Lyrische muziek! Lyriek in het kwadraat! Muziek die je soms jazz kon noemen maar heel vaak ook niet. Vooral de pianist en de drummer speelden zich in de kijker zonder dat daarmee het collectief werd ondergraven. Er werden stukken van de laatste cd ‘First Steps’ gespeeld. De pianist op die cd, Angelo di Loreto, is op 30-jarige leeftijd overleden. Als een ontroerende ode aan hem werd zijn compositie ‘Malambo’ gespeeld. Een Argentijnse dans. “Cardiojazz”, zei Lemm! (Di Loreto is aan een hartaanval overleden). Hartzeer! Ook zijn er nieuwe stukken te horen. Dat lijkt toch vooral een manier om niet bij de pakken neer te gaan zitten. Dit New Yorkse trio (Lemm woont al 11 jaar in New York) speelde de zaal plat. Het laatste stuk ‘Caffeinated Souls’ werd impliciet opgevat als toegift. Misschien was het hele concert wel een toegift: we kregen muziek te horen waar we niet op durfden te rekenen. Bis!!!
Michiel van Ree
